Ο πολυτάλαντος Γιώργος Δημητρόπουλος, η «ψυχή του πάρτι» θα λέγαμε, από τους παλαιότερους συνεργάτες του MedINA και έχοντας υποστηρίξει πολλά προγράμματα, εντάσσεται πλέον στην ομάδα Εξεύρεσης Πόρων και Επικοινωνίας. Με τον μοναδικό του τρόπο περιγράφει στιγμές, θυμάται ιστορίες και μέσα από τις λέξεις του μάς ταξιδεύει στο παρελθόν!
«Είκοσι χρόνια MedINA… ή αλλιώς, πώς περνάει ο καιρός όταν έχεις καλή παρέα! Εντάξει, δεν έχω προλάβει και τα 20 χρόνια, αλλά φέτος αισίως έκλεισα τα 14 και μπαίνω στα 15. Είμαι ακόμα στην εφηβεία λοιπόν!
Το MedINA το γνώρισα κάπου στις αρχές του 2009, μέσω του Θύμιου Παπαγιάννη και της τότε συναδέλφου Αφροδίτης Σορώτου, ψυχής του οργανισμού για χρόνια. Οι δυο τους πάσχιζαν να επιτύχουν την κύρωση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για το Τοπίο στην Ελλάδα, την οποία η χώρα είχε υπογράψει από το 2000 αλλά ακόμη δεν έλεγε να κυρώσει με νόμο (καλά, δεν πέφτουμε και από τα σύννεφα). Είχαν καταφέρει να πάρουν ένα έργο με τίτλο «Αναζητώντας το ελληνικό τοπίο», το δεύτερο κατά σειρά με χρηματοδότηση από το ίδρυμα MAVA, και προσπαθούσαν να κινητοποιήσουν σχετικά κόσμο από τον ακαδημαϊκό, ερευνητικό αλλά και πολιτικό χώρο. Και πού κολλούσα εγώ, ένας μικρός, αμούστακος (ακόμα είμαι) χωροτάκτης; Μα το τοπίο ως γνωστόν άπτεται του χωροταξικού σχεδιασμού, elementary my dear Watson!
Για να μην τα πολυλογώ, μετά από ένα εθνικό συνέδριο στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, μια αλλαγή κυβέρνησης, και πολύ τρέξιμο σε όλα τα επίπεδα, ο πρώτος στόχος επετεύχθη, με την κύρωση της Σύμβασης στις αρχές του 2010. Αμέσως βάλαμε πλώρη για την εφαρμογή της Σύμβασης στην Ελλάδα, μέσα από το ομώνυμο έργο, σε στενή συνεργασία με το ΥΠΕΚΑ. Ακολούθησε άλλο ένα φανταστικό συνέδριο στο Ναύπλιο τον Μάιο του 2010, διεθνές αυτή τη φορά, παρέα με την Αγγελική, την Ειρήνη και τον Στέφανο, η έκδοση των προδιαγραφών μελέτης του τοπίου στα Περιφερειακά Χωροταξικά Πλαίσια το 2011, ένα μικρότερο διεθνές συνέδριο στην Αθήνα στα τέλη του 2011, η έκδοση του βιβλίου “Reclaiming the Greek Landscape” το 2012, χαμός! Το τοπίο συνέχισε να με στοιχειώνει για άλλα δύο χρόνια, μέσα από το ευρωπαϊκό έργο Medscapes τη διετία 2014-2015, που μου έδωσε τη δυνατότητα να βγω λίγο από το γραφείο και να πάρω τα βουνά για fieldwork παρέα με την Αφροδίτη και τον έτερο χωροτάκτη, Θύμιο Δημόπουλο. Συμπτωματικά, το 2023 με βρήκε να ασχολούμαι πάλι με το τοπίο (ήμαρτον), αυτή τη φορά μέσα από το έργο LPPT, που ήρθε να ξαναπιάσει το νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει ως οργάνωση το 2016.
Στο ενδιάμεσο, έκανα το αγροτικό μου (μεταφορικά και κυριολεκτικά) στη Λήμνο, μέσα από το διεθνές αγρο-περιβαλλοντικό πρόγραμμα Terra Lemnia, την πενταετία 2017-2022. Τεράστιο σχολείο, τόσο σε προσωπικό επίπεδο (μέχρι που παντρεύτηκα στο νησί για να καταλάβετε) όσο και για την οργάνωση. Δεν θα σας πω ψέματα, ήταν δύσκολα, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δικαίωσε πιστεύω τις προσδοκίες του φιλοθεάμονος κοινού, πετυχαίνοντας σημαντικά επιτεύγματα και θέτοντας τις βάσεις για το μέλλον, μέσα από το πρόγραμμα Terra Graeca πλέον.
Τι να πρωτοθυμηθώ όλα αυτά τα χρόνια… Τα αμέτρητα χιλιόμετρα στη Λήμνο, ψάχνοντας να αποκαλύψουμε τα καλά κρυμμένα μυστικά του συστήματος της μάντρας; Τις εμπειρίες με τους παραγωγούς, καβάλα στη μηχανή του κτηνοτρόφου να του λέω ότι «είμαστε από ένα πρόγραμμα…»; Τους μεζέδες στη μάντρα με ένα σφαγμένο αρνί να στάζει αίμα στο μισό μέτρο; Την αξέχαστη εμπειρία σαλαγίσματος των προβάτων πάνω στο λόφο με το μηχανάκι; Αλλά και εκτός μάντρας, πώς να ξεχάσω τις ατελείωτες παρουσίες στο τοπικό ραδιόφωνο, όπου κάθε φορά με ρωτούσαν «τι είναι το Terra Lemnia» και «η (και όχι το) MedINA» ή τις ταβέρνες της Λήμνου, όπου είχαμε γίνει θαμώνες (πάντα εκτός εποχής) με τον Στέφανο, τον Νίκο, τον Στέφαν και τα άλλα παιδιά; Στην Πίνδο πάλι, δεν θα ξεχάσω την επιτόπια έρευνα, αναζητώντας με τον Θύμιο τη γεωμορφή του τοπίου (δηλαδή αυτό εκεί είναι uplands ή plateau;) προτού μια ύπουλη πρόκα (που στην ιστορία έμεινε ως άγρια αρκούδα) μας σκάσει το λάστιχο κάπου στα Τζουμέρκα – όπως δεν θα ξεχάσω το φοβερό συμμετοχικό εργαστήριο στην Κόνιτσα το 2015, όπου ο καιρός και η κακιά η ώρα μάς άφησαν τρεις και ο κούκος να προσπαθούμε να απλώσουμε για να φαινόμαστε πολλοί στις φωτογραφίες… Άλλη φανταστική ανάμνηση, τα πολλά ταξίδια, όπου είχα τη χαρά να γνωρίσω εξαιρετικούς ανθρώπους από όλη τη Μεσόγειο. Last but not least, τα αυτοσχέδια πάρτι στο γραφείο που στήνονται σε ανύποπτο χρόνο με πρωτεργάτρια τη Βάσω. Όλα τους έχουν μείνει χαραγμένα ανεξίτηλα στη μνήμη μου και νιώθω πολύ τυχερός που τα έχω ζήσει μέσα από τη συγκεκριμένη δουλειά!
Το καλύτερο από όλα όμως δεν είναι οι στιγμές -αυτές είναι ωραίες για τις ιστορίες- αλλά η συνολική εικόνα. Η απόλαυση του να συνεργάζεσαι καθημερινά με ωραίους ανθρώπους, σε ωραίο περιβάλλον, ξέροντας ότι κάνεις κάτι, έστω λίγο, χρήσιμο για τους ανθρώπους και το περιβάλλον. Η έμπνευση, το γέλιο και η καλή διάθεση είναι αυτά που συνδέουν για εμένα αυτό το νήμα των τελευταίων 15 ετών. Καλή συνέχεια και να τα εκατοστήσουμε θα πω»!
